sen hariç sevgilim !

sen gittikten sonra çok ağladım...
o kadar çok ağladım ki gözyaşlarım kuruyacak sandım... sandım ki bir daha ağlayamayacağım...
sen beni terkedip giderken ben arkandan bakakaldım... ağladım ama bağıramadım... bi dur diyemedim sana! bi adını haykıramadım! 
oysa ne çok severdim bana seslenmeni. ses tonun farketmezdi kızgın ol,uysal ol,sevecen ol,heyecanlı ol ne olursan ol genede o anların hepsinde adımı an isterdim.. çok hoşuma giderdi sesini duymak... 
sen giderken o anlar birbir canlandı gözümde... tüm yaşananlar tüm güzel anlar...
bir daha yaşanmayacaktı hiç biri.işte bu yüzden sırf bu yüzden koşmalıydım arkandan... koşmalıydım ve demeliydim ki : gitme!
gitme ne olur bitmesin.. ben sensiz yapamam ki.. aldığım nefes gibisin sen benim. sensiz anılarla yaşamaya mahkum etme beni... ne olursun gitme !
demek isterdim...
diyemedim...
gözyaşlarım aktıkça sesim daha çok kısıldı... çöktüm kaldım durduğum yerde... kimse yardıma gelmedi biliyor musun? kimse kaldırmadı beni yerden ... kimse neyin var demedi... ne de duyarsız olmuş insanlar sevdiğim. sen olsan kesin gelirdin ... sen olsan tutardın ellerimden kaldırırdın beni yerden neyin var iyi misin derdin.. demedin... ardına hiç bakmadın ki sevgilim! ardına bakmadan gittin.. işte o yığıldığım yerde son bakışını yakalamaya çalışırken ben bittim!
sen gittin ve ben bir daha hiç sevmedim...
sen hariç sevgilim!
senin dışında bir daha hiç kimseyi sevmedim!