ne yazsam ki bilemiyorum !
çektiğim sıkıntıları mı, benden daha çok sıkıntısı olan insanları mı?
çekip giden dostlarımı,yıllarımı mı yoksa sokakta yaşayan kimsesiz insanları mı?
bende normal insanlar gibiydim acıyı tatmadan önce. sıradan şeylere üzülür ağlardım. zannederdim ki dünyanın tüm yükü benim omuzlarımda. zannederdim ki benden başka acı çeken yok dünyada...
öyle değilmiş işte.
ne gariptir insan kendi başına gelmeden anlamıyor hayatın kıymetini.
hatta en yakınındakilerin dahi başına gelse genede el muamelesi yapıyor o acıya. kabulleniyor,üzülüyor ama asla benimsemiyor. taaa ki kendi başına gelene kadar.
işte bende onlardanım ne yazık ki!
beddua etmeyi hiç sevmem ama bu halde olmama sebep olan beddua sahipleri varsa aynen iade ederim kendilerine beddualarını.şayet bensem bunları hakeden nolur artık affet beni Allah'ım!
hayata bakış açımı değiştirdiği için belki de şükretmeliyim hayatın tam da kendisine. ama ben şükretme sınırını çoktan geçtim. uçurumun dibinde yaşıyorum sanki artık çoğalıyor git gellerim...
bana hayatımı geri ver lütfen hayat yalvarıyorum sana ...
tükendim artık bir çıkış yolu göster bana...
benimsedim artık acıları kanıksadım,çektim,dibine kadar yaşadım...
dibi çıktı artık sonumun, sonumu iyi göster bana kısa zamanda
lütfen geri ver bana eski,basit,sıradan hayatımı !!!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder