hani insan kaybedince anlarmış ya değerini...
öyleymiş gerçekten !
yavaş yavaş işliyo insanın içine gidenlerin acısı... sensiz olmamam geri dön kıyamam sana da kendime de sende kıyma ikimize diye ağlasan da , dayanmıyor yüreğim çaresiz kaldım, sığınacak bi limanım sen vardın sen de gidersen ne yaparım ben diye haykırsan da giden duymaz sesini...
giden gitmiştir bir kere dün artık dünde kalmıştır istesen de ölüp bitsen de geri getiremezsin eski günleri...
keşke öyle yapmasıydım yada keşke kırmasaydım da yapsaydım... keşke öyle söylemeseydim... keşke keşke keşke...
keşkeler yer bitirir bizi. bi başımıza kalınca düşünür dururuz ama düşünmek bi işe yaramaz ne yazık ki...
kalbimiz atmıyormuş gibi hissederiz o varken deli gibi atan kalbin değerini bilmediğimizi farkederiz...
ne yazık ki geriye dönüş çoğu zaman çok zor hatta imkansızdır...
ders olur bize bu gidiş..
acıdır, hırpalar insanı ama ders olur...
bir daha yapmıcam tekrarlamıcam aynı hataları deriz...
bir zaman sonra yeniden severiz
ve yeniden hata yapmaya başlarız... böyledir bu düzen değişmez... insan sevdiklerini kırar incitir taa ki yalnız kalıp da kafasına dank edene ve acılar dinip yenisine doğru yol alana dek incitir dururuz kendimizi de sevdiklerimizi de...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder