hep sev beni ilk günkü gibi

hala o küçük kız çocuğuyum ben... babamın dizine yatırıp saçlarımı okşadığı,bana masal anlattığı zamanlardaki kadar çocuğum... o yaşlarda ki gibi muhtacım ilgiye...
ne kadar safsam çocukken o kadar saf değilim belki artık,hayat gösterdi nede olsa acımasız olan yüzünü bana da... önce en sevdiklerimden birini aldı benden sonra yavaş yavaş ondan çok daha az sevilse de tüm sevdiklerimi almaya başladı teker teker...acı vererek...
neydi benimle alıp veremediği hayatın anlayabilmem mümkün değildi... çok mutsuz yıllar geçirdim. tam şimdi geçecek derken bir yenisi eklendi. sonra seni çıkardı karşıma Allah bir lütuf gibi, bir armağan gibi. halen derim ya bana verilmiş en güzel armağan sensin diye... gerçekten de öylesin sevgilim...
sen karşıma çıkınca pek önemsemedim tanımaya çalışmadım seni. nasılsa hayat alacaktı seni de benden... gene koparacaktı sevdiklerimden birini alacaktı kollarımın arasından bana fakettirmeden,hem de ben çok sevdikten sonra. çok sevince ayrı düşmesi daha zor oluyor biliyor musun sevgili?
ben halen babamın küçük kızı gibiyken,yaşıma aldırmadan o küçük kız çocuğu gibi davranıp sevgiye muhtaçken, sen babam gibi şefkat gösterdin bana... tıpkı çocukluğumdaki gibi mutlu ettin beni...
ha bugün ha yarın alacak hayat seni benden diye beklerken, bir de baktım ki hayatım oluvermişsin ben farketmeden...
hayatım diyebilmek çok zordur aslında birine,bakma sen öyle herkesin diline düştüğüne...hayatım olmuştun sen benim birdenbire ,canım,sevgilim,herşeyim...
zamanla artarak çoğaldı sana karşı sevgim.
şimdi öyle bağlıyım ki sana yada öyle bağımlı... halen bilemiyorum ikisinin arasındaki farkı... ben halen o küçük kız çocuğuyum aslında babamın dizinde yatan sevdiğine sonsuz bir bağla bağlı...
halen sevgiye,ilgiye muhtaç,halen küçük,halen çocuk...
halen seviyorum seni ilk günkü gibi...
ne olur sen de sev hep izin verme bu kez hayatın sevdiklerimden birini,seni benden ayırmasına,almasına...
ne olur izin verme sevgilim...
ne olur hep sev beni ilk günkü gibi...