önce yüzü unutulur o çok sevilen kişinin.tasvir etmekte,gözünün önüne getirmekte zorlanırsın milim milim ezberlediğin çehresini...
önce bir telaş sarar hatırlamak için zorlarsın kendini.az biraz hatırlasan yetecektir belki o an için ama olmaz işte hatırlayamazsın istediğin netlikte sevdiğini...
sonra bir bakmışsın başın ellerinin arasında ağlamaya başlamışsın...
kendine kızarsın neden hergün anımsamaya çalışmadım diye hayıflanırsın...
ağlayışın önce sessizdir sonra hıçkırıklara boğulursun.. ellerini anımsarsın,boyunu anımsarsın hatta belki sesini bile hatırlarsın ama en zor yüzünü anımsarsın...
böyledir işte sevdiğini kaybetmek...
aklından hiç çıkarmasan da,kalbinden ağırlığını hiç atmasan da ,göremedikçe dokunamadıkça unutmaya başlarsın...
hatırlamaya çalıştıkça ağlarsın...
sonunda hatırlarsın,ağlayışın sevinç gözyaşlarına dönüşüverir birden...
gözünün önündeki yüzü okşamaya başlarsın... gözlerini hiç açmak istemezsin sanki açsan bir daha göremeyecekmişsin gibi...
sonunda mecburen gözlerini açarsın ve çok kısa bir süre sonra gene aynı kısırdöngüyü yaşarsın...
bu hep böyledir...
ne kadar sevsen de sevdiğini göremedikçe yüzünü anımsamakta zorlanırsın , zorlandıkça kahrolursun ama gene de anımsayamazsın...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder