olduğu kadar , olmadığı kader

yolumu kaybettiğimi düşünürüm çoğu zaman... boşlukta bulurum kendimi... çıkmaz sokaklarda yürüyor gibi olurum... kalabalık içindeki yalnız, şen kahkahalar atan mutsuz olurum yeri geldiğinde... yolumu kaybettiğim zaman başka bir yol ararım... kendime verdiğim  sözleri hatırlamaya çalışırım... bir benmiyim yolunu kaybeden diye düşünürüm... toparlanmaya çalıştıkça daha çok dibe batarım çoğu zaman.... tam kendimi bıraktığım anda bir şey olur, biri birşey söyler, biri tutar elimden ve kendime gelirim aniden... böyledir işte benim hayattaki yolculuğum... bir düşer, bir kalkar , bir güler, bir ağlarım tıpkı herkes gibi... ne zaman yalnız hissetsem kendimi bir ben değilim ki bu hayatta , bak şu camdan dışarı, ışığı yanan evlerin çoğunda ne dertler var diye geçiririm içimden... affetmeye çalışırım kendimi... sonra anlarım ve kabullenip öyle devam ederim yoluma... kader vardır ve bazı şeyleri istesem de değiştiremem... uğraşırım , çabalarım , baktım olmuyor sonunda bırakırım... hani derler ya, olduğu kadar , olmadığı kader...aynen öyle işte...olduğu kadar , olmadığı kader.