güzel şeydi çocuk olmak

keşke hep çocuk kalabilseydim,hani o düşüp de dizimi kanatınca ağlayarak anneme koşan, yarabandı yapışınca neşeyle oyuna geri dönebilen çocuk... tek derdim saklambaç oynarken nereye saklanacağımı düşünmek olsaydı... ve en büyük sıkıntım akşam erken uyuyup ertesi gün okula gitmek...çocukken hep büyümek isterdim,kendi kararlarımı kendim verebilmek,özgür olabilmek.. oysa şimdi öyle çok istiyorum ki babamın dizinde yatan,saçları okşanan o küçücük kız çocuğu olabilmeyi...
büyümeyi istemekle hata etmişim.. ne güzelmiş hayat çocukken... ne de çok mutluymuşum meğer annemin önüme koyduğu yemeği zorla yerken... 
keşke hiç büyümeseydim diyoum çoğu zaman... suç büyümektemi yoksa büyüdükçe artan dertlerdemi bilemiyorum ne yazık ki... belki de yaşadığımız anın kıymetini bilememektir mesele... yıllar sonra da bugünlerimi özleyecek olursam ancak o zaman bulabileceğim sanırım sorunun cevabını.. ama ne olursa olsun genede güzel şeydi çocuk olmak... sevemedim ben bu yetişkin halimi... sevemeyeceğim de galiba...kim ne derse desin güzel şeydi çocuk olmak...