25 Şubat 2013 Pazartesi

kazık yiyince

Bazen çok seversin. Hayatın o olur gördüğün andan itibaren. Herşeyinle ona adarsın kendini, hayallerinde, rüyalarında heryerde o vardır...
Sonra birgün o çok sevdiğin yanıltır seni, daha açık söylemek gerekirse kazık atar sana. Yıkılırsın. Dünyanın sonu geldi zannedersin. Kahrolursun, ağlamaktan mahvolursun. Unutman zaman alır, onu unutucam derken hayattan vazgeçmeye yüz tutarsın ama sonunda zor da olsa unutmayı başarırsın. 
Yıllar sonra bir bakarsın, o yediğin kazık senin hayatını kurtarmıştır. Eğer onunla olmaya devam etseydin hayatın  paramparça olacaktır. Sen onu çok sevdiğin o anda bunu farkedemezsin, neden böyle oldu diye birde üstüne isyan edersin. Yıllar sonra gün gelip de onu hatırladığında iyiki atmış bana o kazığı dersin. 
Herkes tanıdığımız andaki gibi değildir aslında. Yıllar tanımaya izin verdikçe görürüz sevdiklerimizin iç yüzünü. Bu nedenle isyan etmekte boşunadır aslında. Yediğin kazıkları sorgulamak acı verir yalnızca. Gitmek isteyen varsa yol vermek gerek, o an bize göre vakit erken olsa da. 

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder