Bazen gözlerin geliyor aklıma. Kömür karası , o güzel gözlerin. Seninle dinlediğimiz şarkıları, üzerinden uzun zaman geçmesine rağmen, her dinlediğimde hüzünleniyorum hala. Hala seviyor musun dersen , cevabım tabi ki hayır ! Ama neden bilmem içimde bir yerde kanayan bir yara var sanki. Zaman zaman kabuk bağlıyor, zaman zaman da yeniden kanamaya başlıyor sanki. Bir şiir okuduğumda canlanıveriyorsun birden gözlerimin önünde. Yada o kahrolası şarkıları dinlediğimde alıp götürüyor zihnim beni çok uzaklara, seninle olan yıllara. Hatırlamak istediğim birçok şeyi hatırlayamayan ben, söz konusu sen olunca bir bilgin edasıyla anımsayıveriyorum herşeyi. Seninle ilgili gördüğüm rüyalar bile capcanlı duruyor zihnimde ve yerli yersiz fırlayıp yerlerinden geliyorlar aklıma. Neden bilmiyorum ama bir türlü tamamen silemiyorum seni, atamıyorum kafamdan. Kalbimde yerin yok hala biliyorum ama zihnimden neden seni atamadığım sorusunun cevabını bulamıyorum bir türlü.
Çok sevmiştim ben seni zamanında. Ne çok anımız var seninle, kısacık bir zaman diliminde geçirilen.Ruhum benden bağımsız hareket ediyor bazen, uçup gidiyor sanki çok uzaklara anlık da olsa... Gidiyor, seninle olan anları tekrar yaşıyor ve geri dönüyor gibi. Neden bilmiyorum ama birlikte dinlediğimiz o şarkı hala ağlatıyor beni. Sen de hatırlıyor musun acaba arada sırada beni ? Hep düşünme beni istemem öylesini, ama benim gibi, kendinden bağımsız da olsa, hatırlıyor musun arada gözlerimi ? Hatırlarsan ismimi, şeklimi, unutmaya çalışma e mi ? Belki birgün karşılaşırsak hiç umulmayan bir yerde, selamlaşırız en azından, yıllarca anımsarım o selamlaşmamızı bile belki...Ne olur ne olmaz, sen genede unutma beni...
i.y.ayboran
